Զ. ԿԻՐԱԿԻ ՀՈԳԵԳԱԼՈՒՍՏԷՆ ԵՏՔ
SIXTH SUNDAY AFTER PENTECOST
Եսայի 3։1-11; Հռոմայեցիներուն 11։13-24; Մատթէոսի 14։13-21
Isaiah 3.1-11, Romans 11.13-24, Matthew 14.13-21
Եսայի 3։1-11
Ահաւասիկ, Երկնաւոր Զօրքերու Տէրը Հրէաստանն ու Երուսաղէմը պիտի զրկէ իրենց զօրութիւնը եղող նեցուկներէն, հացի եւ ջուրի ամբողջ պաշարէն:
Ալ պիտի չունենան ո՛չ յաղթ կտրիճ ու պատերազմիկ, ո՛չ դատաւոր ու մարգարէ, ո՛չ գուշակ եւ երէց, ո՛չ յիսնապետ ու հիանալի խորհրդատու, ո՛չ իմաստուն ճարտարապետ եւ ո՛չ ալ ճարպիկ կախարդ: Դեռահաս պատանիներ իշխան պիտի կարգեմ անոնց վրայ եւ քմահաճոյքը պիտի ըլլայ անոնց իշխողը:
Մարդիկ իրարու պիտի իյնան, ընկերն իր ընկերը պիտի կեղեքէ. երիտասարդը արհամարհանքով պիտի ընդդիմախօսէ ծերին եւ գռեհիկը՝ ազնուականին: Այն ատեն ամէն մէկը իր եղբայրը կամ հօրը ընտանիքին մէկ անդամը պիտի բռնէ եւ ըսէ. «Դուն պատմուճան ունիս, եկուր մեր իշխանը եղիր եւ մեր ուտելիքը դուն հայթայթէ»: Իսկ անիկա պիտի պատասխանէ. «Ես ձեզի օգտակար չեմ կրնար ըլլալ, որովհետեւ ո՛չ ուտելիք ունիմ տունս, ո՛չ հագնելիք. այս ժողովուրդին իշխան չեմ ըլլար»:
Երուսաղէմը լքուեցաւ եւ Հրէաստանը կործանեցաւ, որովհետեւ իրենց բնակիչները անօրէնութիւն խօսեցան եւ Տիրոջ հակառակ գործեցին: Ուստի իրենց փառքը նսեմացաւ, իրենց երեսէն ամօթը վերցուեցաւ. Սոդոմացիներուն պէս իրենց մեղքերով պարծեցան, առանց ծածկելու: Վա՜յ իրենց. իրենք իրենց գլխուն չարիք բերին:
Արդարին ըսէք՝ թէ բարի է իր վերջը, որովհետեւ իր գործերուն պտուղը պիտի վայելէ:
Բայց վա՜յ անօրէնին. չար պիտի ըլլայ անոր վերջը, որովհետեւ իր գործած չարիքները իրեն պիտի դառնան:
Isaiah 3.1-11
For now, the Sovereign, the Lord of hosts, is taking away from Jerusalem and from Judah support and staff—all support of bread, and all support of water— warrior and soldier, judge and prophet, diviner and elder, captain of fifty and dignitary, counselor and skillful magician and expert enchanter. And I will make boys their princes, and babes shall rule over them.
The people will be oppressed, everyone by another and everyone by a neighbor; the youth will be insolent to the elder, and the base to the honorable. Someone will even seize a relative, a member of the clan, saying, “You have a cloak; you shall be our leader, and this heap of ruins shall be under your rule.” But the other will cry out on that day, saying,“I will not be a healer; in my house, there is neither bread nor cloak; you shall not make meleader of the people.”
For Jerusalem has stumbled and Judah has fallen, because their speech and their deeds are against the Lord, defying his glorious presence. The look on their faces bears witness against them; they proclaim their sin like Sodom, they do not hide it. Woe to them! For they have brought evil on themselves.
Tell the innocent how fortunate they are, for they shall eat the fruit of their labors. Woe to the guilty! How unfortunate they are, for what their hands have done shall be done to them.
Հռոմայեցիներուն 11։13-24
Բայց ձեզի՝ հեթանոսներուդ կ’ըսեմ. - Հեթանոսներուն առաքեալ ըլլալու իմ պաշտօնովս կը պարծենամ, մտածելով որ թերեւս այս ձեւով ազգակիցներուս նախանձը գրգռեմ եւ յաջողիմ անոնցմէ ոմանք փրկել: Որովհետեւ, եթէ Աստուած զանոնք մերժեց, որպէսզի հեթանոս աշխարհը հաշտեցնէ իրեն հետ, կը նշանակէ թէ երբ վերստին ընդունի զանոնք՝ մեռելներու յարութիւնը տեղի պիտի ունենայ:
Թէ Աստուած վերստին պիտի ընդունի զանոնք՝ յստակ է, որովհետեւ երբ բերքին երախայրիքը Աստուծոյ ընծայուած է, կը նշանակէ թէ ամբողջը Աստուծոյ ընծայուած է. նոյնպէս, եթէ ծառին արմատները Աստուծոյ նուիրուած են, կը նշանակէ թէ ճիւղերն ալ Աստուծոյ նուիրուած են: Ճիշդ է որ այդ ճիւղերէն ոմանք կտրուեցան, եւ դուն՝ որ վայրի ձիթենի մըն էիր՝ անոնց տեղ պատուաստուեցար եւ այդ ձիթենիին արմատներէն եկող հարուստ աւիշը ըմպեցիր: Բայց մի՛ պարծենար եւ մի՛ արհամարհեր կոտրած ճիւղերը. մի՛ մոռնար որ դո՛ւն արմատներուն վրայ հաստատուած ես եւ ո՛չ թէ արմատները քու վրադ: Հիմա պիտի ըսես՝ «Աստուած այդ ճիւղերը կտրեց՝ զիս պատուաստելու համար»: Իրաւ է, անոնք՝ Հրեաները կտրուեցան, որովհետեւ չհաւատացին, եւ դուն՝ հեթանոսդ, հաւատալուդ համար արմատին վրայ հաստատուեցար. բայց մի՛ հպարտանար, այլ՝ վախցիր: Որովհետեւ եթէ Աստուած բուն ճիւղերուն չխնայեց, թերեւս քեզի երբեք չխնայէ: Տե՛ս թէ ո՛րքան բարի է Աստուած եւ խիստ՝ միաժամանակ: Խիստ է հաւատքի մէջ կործանածներուն հանդէպ եւ բարի՝ քեզի հանդէպ, պայմանաւ որ շարունակես անոր բարութեան արժանի մնալ. այլապէս դուն ալ պիտի կտրուիս: Նոյնպէս ալ, եթէ Հրեաները թողուն իրենց անհաւատութիւնը, կրկին պիտի պատուաստուին արմատին վրայ, որովհետեւ Աստուած կրնայ զանոնք վերստին պատուաստել: Եթէ դուն, որ իսկականին մէջ վայրի ձիթենի մըն էիր, կտրուեցար եւ պատուաստուեցար ընտանի ձիթենիին վրայ, որ քու բունդ չէր, որքա՜ն աւելի դիւրութեամբ պիտի պատուաստուին նոյն այդ ձիթենիին բնական ճիւղերը:
Romans 11.13-24
Now I am speaking to you Gentiles. Inasmuch then as I am an apostle to the Gentiles, I glorify my ministry in order to make my own people jealous, and thus save some of them. For if their rejection is the reconciliation of the world, what will their acceptance be but life from the dead! If the part of the dough offered as first fruits is holy, then the whole batch is holy; and if the root is holy, then the branches also are holy. But if some of the branches were broken off, and you, a wild olive shoot, were grafted in their place to share the rich root of the olive tree, do not boast over the branches. If you do boast, remember that it is not you that support the root, but the root that supports you. You will say, “Branches were broken off so that I might be grafted in.” That is true. They were broken off because of their unbelief, but you stand only through faith. So do not become proud but stand in awe. For if God did not spare the natural branches, perhaps he will not spare you. Note then the kindness and the severity of God: severity toward those who have fallen, but God’s kindness toward you, provided you continue in his kindness; otherwise, you also will be cut off. And even those of Israel, if they do not persist in unbelief, will be grafted in, for God has the power to graft them in again. For if you have been cut from what is by nature a wild olive tree and grafted, contrary to nature, into a cultivated olive tree, how much more will these natural branches be grafted back into their own olive tree.
Մատթէոսի 14։13-21
Երբ Յիսուս Յովհաննէսի գլխատումը լսեց, առանձինը նաւակ մտնելով՝ այդտեղէն գնաց ամայի վայր մը: Շրջանի քաղաքներուն բնակիչները լսելով ասիկա, քալելով հետեւեցան իրեն: Երբ Յիսուս նաւակէն դուրս ելաւ, տեսաւ մեծ բազմութիւնը, գթաց անոնց վրայ եւ հիւանդները բժշկեց: Երեկոյեան, իր աշակերտները մօտեցան իրեն եւ ըսին.
– Ամայի տեղ ենք եւ ժամանակն ալ ուշ է. արձակէ՛ ժողովուրդը, որպէսզի երթան շրջակայ գիւղերը իրենց համար ուտելիք գնելու: Յիսուս ըսաւ.
– Իրենք պէտք չունին երթալու: Դո՛ւք տուէք անոնց ուտելիքը: Անոնք ըսին Յիսուսի.
– Հոս գրեթէ ոչինչ ունինք, բացի հինգ հացէ եւ երկու ձուկէ: Յիսուս ըսաւ.
– Հո՛ս բերէք ատոնք:
Եւ հրամայեց որ ժողովուրդը նստեցնեն խոտին վրայ: Ապա առաւ հինգ հացը եւ երկու ձուկը, աչքերը երկինք բարձրացուց, օրհնեց, կտրեց հացերը եւ տուաւ աշակերտներուն, որոնք բաժնեցին ժողովուրդին: Բոլորն ալ կերան ու կշտացան. եւ աշակերտները աւելցած կտորները հաւաքելով՝ տասնըերկու սակառ լեցուցին: Իսկ ուտողները շուրջ հինգ հազար հոգի էին, կիներն ու մանուկները չհաշուած:
Matthew 14.13-21
Now when Jesus heard this, he withdrew from there in a boat to a deserted place by himself. But when the crowds heard it, they followed him on foot from the towns. When he went ashore, he saw a great crowd; and he had compassion for them and cured their sick. When it was evening, the disciples came to him and said, “This is a deserted place, and the hour is now late; send the crowds away so that they may go into the villages and buy food for themselves.” Jesus said to them, “They need not go away; you give them something to eat.” They replied, “We have nothing here but five loaves and two fish.” And he said, “Bring them here to me.” Then he ordered the crowds to sit down on the grass. Taking the five loaves and the two fish, he looked up to heaven, and blessed and broke the loaves, and gave them to the disciples, and the disciples gave them to the crowds. And all ate and were filled; and they took up what was left over of the broken pieces, twelve baskets full. And those who ate were about five thousand men, besides women and children.